Wisława Szymborska urodzona 2 lipca 1923 w wielkopolskim Bninie, będącym dziś częścią
Kórnika.
Polska poetka, eseistka i krytyk literacki, a także tłumaczka literatury francuskiej.
Od 1931 roku mieszkała w Krakowie, gdzie w latach 1945-48 studiowała na Uniwersytecie
Jagiellońskim filologię polską i socjologię.
W 1988 współzałożyła Stowarzyszenie Pisarzy Polskich. Członek Polskiej Akademii Umiejętności. Twórczość Szymborskiej cechowała
precyzja i oszczędność słowa, język potoczny, posługiwanie się ironią i paradoksem, treści
filozoficzne.
Debiutowała w 1945 roku. Wydała tomy poezji: „Dlatego żyjemy” (1952),
„Pytania zadawane sobie. Poezje” (1954), „Wołanie do Yeti. Wiersze” (1957), „Sól” (1962),
„Sto pociech” (1967), „Wszelki wypadek” (1972), „Wielka liczba” (1976), „Ludzie na
moście” (1986), „Koniec i początek” (1993), prócz tego wybór wierszy „Widok z ziarnkiem
piasku” (1996) i cztery wybory wierszy w serii dwujęzycznej Wydawnictwa Literackiego
(1997, 1998).
Jest m.in. laureatką Nagrody Fundacji im. Kościelskich (1960), nagród
Polskiego PEN Clubu (1980, 1996), Nagrody Goethego (1991), Nagrody Herdera (1995). W
2001 r. otrzymała dyplom honorowego członka Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury.
Jest laureatką Nagrody Nobla (1996).